zepportigi

Aslında hepimizin yabancı dizi ve filmlerden alışık olduğu bir görüntüdür bu. Muhabbet eden iki kişinin elinde mutlaka dikdörtgen bir kutu ve bir çift çubuk vardır. Bir yandan konuşurlar bir yandan da bizim "çubuk makarna" dediğimiz şeyden yerler.

Küçükken düşünürdüm; mis gibi porselen tabak varken neden insan kutudan yer ki? Çocukluk günlerimde yaptığım bu sorgulamalardan sonra, yirmili yaşlara yaklaştığım günlerde tamamen merak kaynaklı bir yemek siparişi verdim. Genelde dışardan yemek siparişi verdiğimde tercih ettiğim yerlerin hepsine büyük bir ayıptı yaptığım. Yıllarını bana vermiş Mc Donald's ve diğer lahmacuncular sanki küskündü artık bana. Merak etmiştim işte...

Yaklaşık 30 dakika sonra kapım çaldı, ödemeyi yaptım ve işte o an gelmişti. Tabii ki ben de kutudan yiyecektim ancak bünyemin de bir sınırı vardı yabancılaşmaya. Güzelim noodle kutusunun altına koydum cam tabağımı. Yağ dökülür falan. Benim de Çin halkına uyumum ancak bu kadar olabilmişti. Çubukları bir süre inceledikten sonra kağıdından aldığım tutuş tavsiyesiyle ilk lokmamı aldım. Bildiğim makarnaydı da, sanki biraz aceleye gelmişti. Tam pişirememişler miydi? İlk anın verdiği yabancılıktan sonra çubuk işini kaptım ve mutlulukla yedim kutumdakini. (Böyle söyleyince garip oluyor değil mi?)

Evet damak zevkleri gerçekten çok farklı. İlk yediğimde düşündüğüm "Ne biçim pişirmişler bunu?" fikrim bir süre beni terk etmedi. Noodledan sonra tavuklarını, ördeklerini ve sebzelerini de denedim. Her şey mümkün olan en az seviyede ve genelde buharda pişmiş olarak geliyor. Sebzeler neredeyse çıtırlığını bile kaybetmemiş oluyor. Porsiyonlarda bizim bildiğimizden çok küçük. Kısaca çok yiyemiyorsunuz ama ilginçtir ki doyuruyor da. Bir sürü kez yemiş olmama rağmen bana hiç mide ağrısı çektirmemiş olduğundan da saygıyla eğilirim önünde bu mutfağın.

Günün bu saatinde neden bu konudan bahsettiğimi ben de bilmiyorum doğrusu. Şu an acıkmış olmamdan kaynaklanabilir.

Afiyetler olsun herkese.