zepportigi

Tam da birkaç saat önce düşünüyordum bu konuyu. Mükemmel olanın ne olduğunu kimse bilmiyor sanırım. Aslında herkesin kendine göre ayrı bir fikri olmalı . Ne de olsa parmak izlerimiz farklı değil mi?

Nasıl ulaşılır ki buna? Bana göre mükemmel olan sana göre o kadar farklı olabilir ki. Evet görecelilik kavramı da buradan doğuyor. Buna göre ben sadece kendim için mükemmel olabilirim. Düşüncem bu aşamaya geldiğinde bu kez kendimi sorgulamaya başladım. Nasıl olur ki bu mükemmellik dediğin? Hangi konuda? Bir konuda yetersiz olduğumu düşündüğümde kendimi geliştirmek için elimden geleni yaparım elbet. Fakat ya ben "mükemmel" olana ulaşana dek benim bu konudaki anlayışım değişirse? Hani değişmeyen tek şey değişimin kendisiydi? Evet... O halde ben mükemmeliyet yolunda koşumu yaparken, yolun sonundaki bayrak kendiliğinden başka bir yere taşınabilir. Yani "boşa kürek çekmek". Bunun da olmayacağına karar verdim.

Peki ya mükemmel olsaydım? Hani olmaz ya, oldu diyelim. Hemen gidip kendimi bir ağaca asmam gerekirdi herhalde. Yapacak neyim kaldı ki ben mükemmelsem? Daha iyi bir okula mı gideyim? Olamaz, mükemmelim ben. En iyi okul zaten benimki şu şartlarda. Daha iyi bir vatandaş mı olayım? Mümkün değil, zaten en iyisi gene benim. İşte bu örnekleri sıralamaya başladığımda bunun bir sonunun olmadığına karar verdim.

Aslında hedeflere sahip olmanın sebebi yaşama tutunmaktır. Vazgeçmemek için işe yaradığını bilmek ister insan nedense. İşte bu noktada yandaki kapı açılır ve içeri mükemmellik girer. Hep daha üstü, hep daha fazlası olmaktır o. Amaçsız kalıp kendini bir ağaca asmak yerine her sabah güneşin doğuşu ile başlayan yeni döngüye katılmaktır.

Bunları düşünmeye başladığınızda, bir noktadan sonra en başa dönüyorsunuz. Hayat başa sarıyor sizi kısaca.

Bu tarz konularda en mantıklı şeyin çok sorgulamamak olduğunu düşündüğüm halde gece gece kendimi bu konulara gark etmişimdir. Yersizliğini bile bile sorgulamış, cevabımı alamamış ve sonucunda susmuşumdur.

Görüşmek üzere...